Που «σκοντάψαμε» πολιτικά το 2019

Που πρέπει να «τρέξουμε» το 2020

Υπάρχει ένα πλήθος πολιτικών αποφάσεων, που μετατρέπουν το 2019 από ένα έτος μεγάλων προσδοκιών σε ένα έτος ακόμη μεγαλύτερων ματαιώσεων. Πρόκειται δε για αποφάσεις που διεκδικούν επάξια τον τίτλο της χειρότερης: το αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο των φωτογραφικών εξυπηρετήσεων, το αναβαπτισμένο -ως «επιτελικό»- πελατειακό κράτος και το συγκεντρωτικό σχήμα διακυβέρνησης, η ουσιαστική εξαφάνιση των κλαδικών συμβάσεων εργασίας, οι αντεργατικές διατάξεις για τον βάσιμο λόγο απόλυσης και τα δικαιώματα των εργολαβικών εργαζομένων, η στρατιωτικοποίηση του προσφυγικού, η κατάργηση του αναπτυξιακού προγράμματος «Φιλόδημος», η απόφαση για τα αρχαία του μετρό Θεσσαλονίκης. 

Όλα τα παραπάνω δεν είναι απλώς κακές επιλογές της κυβέρνησης της ΝΔ. Είναι περισσότερα, αχρείαστα βάρη στην καθημερινότητα των ανθρώπων, σε μια περίοδο κατά την οποία το πολιτικό σύστημα διακηρύττει ότι τα χειρότερα πέρασαν.

Όλα τα παραπάνω είναι κυβερνητικές αποφάσεις οι οποίες έχουν συνέπειες για τους εργαζόμενους, που είδαν περισσότερο αυταρχισμό και απολύσεις στους χώρους εργασίας, για τους συνταξιούχους, που έχασαν το κοινωνικό μέρισμα και τη 13η σύνταξη, για την αγορά, που κινήθηκε σε χαμηλά επίπεδα μέσα στις γιορτές, για το κοινωνικό κράτος και για όσους έχουν ανάγκη τις υπηρεσίες του, για τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας, όπου το προσφυγικό μετατρέπεται οιονεί σε διμερές ζήτημα, για την πολιτισμική κληρονομιά της χώρας, που τσαλακώνεται στον βωμό της ιδεοληψίας και της ιδιοτέλειας, και, εν τέλει, για την αυτοπεποίθηση, εξωστρέφεια και αισιοδοξία με την οποία πρέπει να αντιμετωπίσουμε συλλογικά τις προκλήσεις της νέας δεκαετίας.

Όλα τα παραπάνω έχουν κοινή συνισταμένη τη νέα κυβέρνηση, και ως εκ τούτου, εύλογα θα μπορούσε να συμπεράνει κανείς ότι η χειρότερη πολιτική απόφαση του έτους που έφυγε είναι η ανάδειξη της ΝΔ στην κυβέρνηση, μια εξέλιξη που σύντομα θα πυροδοτήσει νέα κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα.

Ως χώρα πρέπει να αποφύγουμε πάση θυσία ό,τι μάς έφερε προ δεκαετίας σε καθεστώς χρεοκοπίας και επιτροπείας. Πρέπει να αποκοπεί επιτέλους η παραγωγική δραστηριότητα από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα λίγων κι εκλεκτών, οι οποίοι εξακολουθούν να έχουν και να επιδεικνύουν προκλητική την προνομιακή πρόσβασή τους στην εξουσία, των κρατικοδίαιτων ιδιωτικών συμφερόντων που κόβουν και ράβουν τους οικονομικούς κανόνες στα μέτρα τους. Η κοινωνία δεν αντέχει αυτή την κάλπικη «αριστεία», που -με τους επικοινωνιακούς όρους του περιβάλλοντος Μητσοτάκη- θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως το mirroring της εγχώριας ολιγαρχίας.

Τα ζητήματα στα οποία πρέπει να σταθούμε και να δώσουμε τη δέουσα προσοχή είναι η στήριξη του κοινωνικού κράτους, η στήριξη κι ενίσχυση της δημόσιας παιδείας και η ενδυνάμωση του διεθνούς κύρους της χώρας με συνέργειες που δεν περιορίζονται μόνο σε τακτικές ήπιας ισχύος, αλλά και σε πρωτοβουλίες πολιτιστικής διπλωματίας, που επικεντρώνονται στη συνύπαρξη και συνεννόηση των λαών. Θεωρώ κρίσιμες τις επιλογές εκείνες που ενισχύουν το φρόνημα των πολιτών, δίνουν στους νέους πίστη να παλέψουν περισσότερο και καθιστούν την ελληνική κοινωνία πρότυπο θετικών αναγνώσεων και αναφορών.

Το 2021 θα γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, που γέννησε το νέο ελληνικό κράτος και αποτέλεσε βαρυσήμαντο διεθνές γεγονός με αμέτρητες ιστορικές προεκτάσεις. Πρέπει να ξανακάνουμε τους Έλληνες και τους ξένους να πιστέψουν στη δύναμη της ελληνικής κοινωνίας να αγκαλιάζει τις καλύτερες ανθρωπιστικές και πνευματικές παραδόσεις της σύγχρονης εποχής. Προκειμένου να προετοιμάσουμε τις νέες γενιές για περισσότερα και καλύτερα στα χρόνια που έρχονται.