Με το πολυδιαφημισμένο σχέδιό της για το κατ’ ευφημισμό «ευέλικτο κράτος»,  η κυβέρνηση της ΝΔ  εγκαθιδρύει στην ουσία ένα μη δημοκρατικό, αναχρονιστικό, γραφειοκρατικό και δυσλειτουργικό μοντέλο διακυβέρνησης, κόντρα σε κάθε σύγχρονη αντίληψη για τη δημόσια διοίκηση. 

Και όλα αυτά στο όνομα της δήθεν αποκομματικοποίησης της Διοίκησης και της εφαρμογής δοκιμασμένων συστημάτων άλλων χωρών. Ή μήπως πολιτευμάτων; Και αυτό γιατί το «Επιτελικό Κράτος» του Κυριάκου  Μητσοτάκη δεν είναι τίποτε άλλο από ένα «Υποτελικό Κράτος» στην υπηρεσία ενός «υπέρ – πρωθυπουργού», «πρωθυπουργού – μονάρχη», με πολλές υπερεξουσίες, αλλά καθόλου λογοδοσία στον πολίτη. 

Φαραωνικό, χτισμένο στην υπηρεσία του «μονάρχη», συγκεντρώνει υπερεξουσίες στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού, ο οποίος αναφέρεται 259 φορές στο νομοσχέδιο σε αντίθεση με τον Πολίτη που απουσιάζει εντελώς.

Το νομοσχέδιο καταλύει τη συνταγματική διάκριση των εξουσιών, υποβαθμίζει τη λειτουργία του Κοινοβουλίου. Ο πρωθυπουργός,  ως απόλυτος άρχων, θέτει υπό τον ασφυκτικό έλεγχό του όλον τον κρατικό μηχανισμό, αντλώντας νομιμοποίηση από τον ίδιο του τον εαυτό! Αυτό το προσωποκεντρικό μοντέλο είναι ασύμβατο με το πολιτειακό σύστημα της χώρας, το οποίο δεν διαθέτει εκείνα τα πολλαπλά επίπεδα ελέγχου που υπάρχουν σε συστήματα και χώρες όπου αυτό εφαρμόζεται.

Η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί να θέσει υπό τον έλεγχο του Πρωθυπουργού όλες τις εξουσίες του κράτους και όλες τις ανεξάρτητες αρχές ελέγχου και διαφάνειας.  

Στην πραγματικότητα δεν αλλάζει το κράτος, αλλά δημιουργεί ένα παράλληλο κράτος ιδιωτών, που δεν έρχονται για δουλειά στο κράτος, αλλά για δουλειές με το κράτος.
Δημιουργεί ένα πανίσχυρο γραφειοκρατικό τέρας κι ένα στρατό μετακλητών υπαλλήλων. Ενώ προεκλογικά κουνούσε το δάχτυλο, τώρα ανοίγει πόρτες και παράθυρα για δεκάδες κομματικές προσλήψεις, αφήνοντας αναπάντητο το ερώτημα πόσο θα επιβαρυνθεί ο δημόσιος προϋπολογισμός.  

Επαναφέρει ένα παρωχημένο, φαύλο κομματικό κράτος, ενώ καταργεί τη λογοδοσία, όπως ήδη φάνηκε με την παράκαμψη της δημόσιας διαβούλευσης και την μη τήρηση του νόμου που την επιβάλλει. Ούτως ή άλλως, αχρείαστη θα της είναι η λαϊκή νομιμοποίηση, καθώς ο έλεγχος της διοίκησης περνά στους ιδιώτες. Φεύγει από την πολιτική και περνά στην οικονομία. Ιδιώτες θα έχουν τις καθοριστικές αρμοδιότητες να παρακάμπτουν το – κατά τα άλλα διακοσμητικό αλλά και υπεράριθμο – υπουργικό συμβούλιο, κατ’ εντολή του Πρωθυπουργού. Οι ιδιώτες, που δεν θα μπαίνουν από το παράθυρο, αλλά από τις περιστρεφόμενες πόρτες της διαπλοκής, «κανονικά και με το νόμο» της κυβέρνησης Μητσοτάκη. 

Οι σύγχρονες δημοκρατίες δημιουργούν καινοτόμους και διαφανείς Δημόσιους Τομείς οι οποίοι υπηρετούν και προστατεύουν τους πολίτες, δίνοντάς τους δυνατότητα συμμετοχής στη διαμόρφωση των διαδικασιών και των αποφάσεων. Αντί γι’ αυτό, ο κ. Μητσοτάκης συνειδητά προσπαθεί να δημιουργήσει μια παράλληλη δομή – μια απόλυτα ελεγχόμενη «παρακυβέρνηση», ώστε να παρακάμψει καθετί που θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στον πραγματικό του στόχο:  τη γρήγορη εκχώρηση του συνόλου του ζωτικού χώρου του Δημοσίου στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα.